Tradities

In een mensenleven krijg je te maken met tradities. Ze geven herkenning en houvast en plaatsen je in een kader. Ze keren regelmatig terug en roepen herinneringen op. Je neemt zo'n traditie mee op je levensreis. En als je echt kijkt naar zo'n traditie dan is het goed om ook eens de inhoud van zo'n traditie te bestuderen. Heb je het nodig en wat brengt het je. Doe je het voor een ander of voor jezelf. Maar vooral, wie ben je zonder zo'n traditie. Herken je jezelf of ben je iemand die als marionet meedoet en laat je anderen aan jouw touwtjes trekken. Wanneer ik los ben van tradities voel ik een krachtige kern van waaruit eigenaardigheden ontstaan en met die kracht mag ik zijn wie ik ben en laten anderen dat toe zonder erover te oordelen.

Allemaal knoppen

In deze tijd zijn mensen verbonden door knoppen. Via de telefoon, de computer en de televisie. Het licht, de kachel, de vaatwasser, de deurbel, de wekker, muziek en nog zoveel meer. Kinderen weten ze behendig te gebruiken voor spel of studie. Alles ligt verborgen onder de knoppen. Via internet is veel te vinden en boeken verdwijnen gelijdelijk aan door de knoppen. De hele wereld is te vinden onder de knoppen. Maar hoe kom je dichterbij jezelf. Ik kom dichterbij mijzelf door stilte en rust te nemen. Dat kan 's morgens vroeg zijn of tijdens een wandeling in de natuur. Het kan na het afsluiten van een drukke dag zijn om nog eens terug te blikken. Knoppen leiden af van je innerlijke zelf. Maar ook ik heb knoppen nodig om te werken en te onderzoeken en vervolgens weer los te laten om mijzelf te ervaren, te voelen en te zijn. De knop naar mijn innerlijke zelf is er juist een die ik uitzet. Los van alle externe kanalen werp ik op zo'n moment juist een blik naar binnen. Dan is er contact met een heldere onbeschrijflijk zuivere wereld. En het boeiende is dat deze wereld eigenlijk ook daarbuiten is. Want alles wat in mij is is ook buiten mij. En toch voelt het anders. Als mens sta ik er op dit moment tussenin en switch ik van het ene naar het andere beeld en dan juist zonder knoppen.

Contacten

Er lopen allerlei lijnen naar verschillende mensen. Het zijn contactmomenten. Een gesprek, een woord, een mail of een kaartje, een telefoontje, een knipoog, een liefkozing of een helpende hand het zijn allemaal lijntjes waarmee ik met mensen verbonden ben. Ze hebben verschillende intenties, hebben uiteenlopende bedoelingen en zorgen voor een verbinding. Ze mogen er zijn, ze voeden me, ze geven me werk en ik spiegel mijzelf erin. Die contacten brengen me verder op mijn pad van bewustwording. Kies ik die contacten of kiezen die contacten mij. Begrijpen doe ik het niet altijd al ben ik er wel steeds mee verbonden. Ze hebben me gemaakt tot de persoon die ik op dit moment ben.

Draden in de lucht

Vandaag vlogen ze over. Honderden vogels, minuten lang. Een schitterend gezicht. Instictief volgen ze hun weg en met elkaar vormen ze dansende draden vliegend naar warme oorden. Er komt een koude periode aan. De natuur geeft het aan, de meteorologen ook. Tijd om de warmte in huis te zoeken.

Spanningen

En soms zit mijn lijf vol met spanningen. Mijn denken jaagt het op en als ik er naar kijk gaat het nergens over. Echter als ik me laat leiden door de klok, door alles wat ik binnen een tijdslimiet af wil hebben en aan verwachtingen wil voldoen dan jaag ik mijzelf op. Ik zie het gebeuren, voel het aan mijn lijf en aan de woorden die ik uit. Ik heb nog niet duidelijk waar dit vandaan komt. Iets heeft dit gedrag doen veroorzaken in dit of in een voorgaand leven. Als me duidelijk is waar die oorzaak ligt dan zal ik het makkelijker los kunnen laten en laat ik me niet meer zo opjagen. Lijkt me heerlijk!

Digitaal

Alles is te vinden op het net. In mijn beleving worden mensen er steeds afhankelijker van. En ik doe er voor een deel aan mee. Bankzaken, ontwikkelingen voor mijn bedrijf, informatie en contacten, veel loopt via het diginet. Ik word voortgestuwd en hobbel mee en ben me daar bewust van en kan het ook een prachtig medium vinden. Op andere momenten mis ik het basale, het pure en walg ik van de informatie die verspreid wordt en de hype die daardoor ontstaat. Het is de kunst om dan met beide benen op de grond te blijven en contact te maken met de kern die diep onder mijn voeten ligt. Het zuivere in mij op te nemen en op deze wijze te filteren wat nodig is om verder te gaan in mijn ontwikkelproces.

Dagen

De klok slijt de tijd waardoor de dagen voorbij vliegen. Het eind van het kalenderjaar is in zicht en mensen haasten zich voor het inkopen van geschenken en lekkernijen. Kachels branden volop. Onzinnig vermaak op de buis en lange donkere avonden houden mensen thuis. De natuur is in rust, heeft veel kleur opgeslagen onder de grond of in knoppen. Bomen zijn kaal het land wordt omgeploegd. Ik krijg de neiging om te cocoonen en me in een winterslaap te hullen zodat het denk gebeuren in alle rust is en er ruimte is voor een nieuw rijpingsproces. Nu laat ik me steeds afleiden door werk, sociale verplichtingen en andere dingen. Ingewikkeld is het zoals wij mensen dat doen.

Sneeuw

De wereld is bedekt met een witte laag sneeuw. Zo zuiver, zo maagdelijk. Ik wil me in dat sneeuwwit rollen, me er één mee voelen en alle ruis eromheen weg laten smelten. 's Morgens is het een sprookjestafereel. Wanneer het leven opstart omdat mensen naar hun werk gaan en scholen beginnen, mengen de kleuren zich met het wit. In de kern blijft de sneeuw wit en zuiver en dat is de kern waar ik in door wil dringen. Heerlijk dat de sneeuw me hieraan helpt herinneren.

Zilveren draden

Vandaag zag ik draden ragfijn door een spin van de ene tak naar de andere gespannen. In de zon schitterden ze en werden als zilver zo mooi. Fragiel en toch heel sterk. Zichtbaar geworden door de weerkaatsing van het zonlicht. Subtiel aanwezig soms tot een web geweven. Eigenlijk is het net als de zilveren draden die alles en iedereen met elkaar verbinden. Het vormt een ragfijn web wat schittert als je het licht erop laat schijnen.

Voorbij het schuldgevoel

Soms ben ik het ergens niet mee eens, wijs ik iets af of doe ergens niet aan mee. Dan heb ik de neiging om me daar schuldig over te voelen. Dat is niet terecht. Eigenlijk wil ik voorbij dat schuldgevoel gaan want als ik er voorbij ben voel ik me in een waterstroom en deins ik mee in de richting die het water me brengt, op weg naar die grote oceaan. En het water laat me in mijn waarde waardoor ik de keuze kan maken die op dat moment bij me past. Ik ben vrij in het maken van keuzes zonder me te hoeven verantwoorden. Niet naar mijzelf en niet naar een ander en heus het is een lastige om van los te komen.

Levenswerk

Wie gestudeerd heeft leert in welk schap of hokje je iets kunt plaatsen. Er komen steeds meer hokjes en allerlei details in die hokjes bij. Men kent iets heel specifiek over dat hokje en onderzoekt het verder en verder. Veel mensen willen met hun ziekte of probleem in een hokje geplaatst worden omdat men denkt daar houvast aan te hebben en men het als een excuus ervaart om dan iets niet te kunnen of hoeven. Mensen denken vaak in beperkingen of handicaps en vergeten de eindeloze mogelijkheden die iedereen heeft zoals de overweldigende gaven, talenten en kwaliteiten waarop elk mens zijn leven voortborduurt. Bij ieder mens zit wel ergens een steekje los of loopt een patroon anders in het prachtige werk van een mensenleven. Veel mensen concentreren zich uitsluitend op dat ene steekje of die verandering in het patroon en verliezen daarmee de schoonheid van het volmaakte levenswerk uit het oog.

Storm en lichtjes

Het stormt in het land. Mensen zijn onrustig en onstuimig en ik neem er wat van mee want het is een chaotische werkdag. Apparaten weigeren, deuren klapperen, ramen waaien open, de gaskachel is gedoofd, takken breken af en veel water valt naar beneden. Het is ook Sint Maarten en ondanks de storm en regen gaan kinderen met lampionnen op stap en zingen uit volle borst als ik de deur opendoe. Ze trotseren de kou voor het lekkers wat ze krijgen en schitteren met hun lichtjes door de straat.

Hier en nu

Als je in het hier en nu bent is het soms lastig om mensen en hun namen te herkennen. Het is geen onwil, maar ieder mens ervaar ik op zulk soort momenten als eenheid. Ik ontmoet veel verschillende mensen vanuit diverse netwerken en met veel uiteenlopende emotionele situaties. Regelmatig voel ik me switchen van een tijdsmoment waarbij ik me in een zuiver weten ervaar waar alles één is naar het landen in het aardse kennen waarbij alles ontleed is en in hokjes is geplaatst. Het zuiver weten zou je kunnen zien als het op afstand kijken naar een woestijn terwijl het aardse kennen dan het ontleden van elke individuele zandkorrel in die woestijn is. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen als ik iemand die ik ontmoet, niet bij naam ken of niet kan plaatsen. Gelukkig weet ik er zelf steeds beter mee om te gaan.

Allerlei pakketjes

Elke dag zit vol met geschenken. Soms behoorlijk ingepakt en met stevig touw vastgeknoopt en soms liggen er pakketjes zomaar voor het oprapen. De kunst is deze pakjes te zien en ze als geschenk in ontvangst te nemen. Een regenboog, een lach of een prachtig omgekruld blad. Een klank, een woord, een tekst of een lied, het zijn allemaal kleine cadeautjes die voor het oprapen liggen. En soms is het geschenk niet direct helemaal zichtbaar. Dan moet het touwtje eerst losgepeuterd worden, de verpakking verwijdert en dan duurt het even voordat het zichtbaar is dat zo'n geschenk er ook mag zijn. Elke dag brengt wel iets voor me mee en soms is dat een boodschap die dan niet direct zichtbaar voor me is. Het zit verpakt en het duurt wel eens een tijdje voordat ik die boodschap oppak en er wat mee doe.

Eikenboom

De eikenboom voor het huis laat zijn eikels los. Het zijn er honderden en met enige regelmaat veeg ik de eikels op een hoop. Kinderen maken er poppetjes van met hoedjes en een pijpje in de mond. Elke eikel draagt het begin van een nieuwe boom in zich. Deze eikenboom laat zijn honderden eikels vallen zonder ook maar iets terug te verwachten. Hij gaat mee in de cyclus van de natuur. Wat is de natuur toch een prachtig leermodel. Mensen kunnen ook geven, maar hun ratio plakt er vaak een etiket met verwachtingen of berekeningen aan vast. In de natuur vindt je dat niet, daar ervaar ik een zuiver geven.

Samenhang

Alles in dit leven en ver daarbuiten is verbonden met elkaar. Noem het draden, lijnen of puzzelstukjes. Het is verweven met elkaar die onbenoembare kleine deeltjes en het wordt in stand gehouden door miniscule trillingen. Overal zijn ze aanwezig en voelbaar. Er zijn geen woorden voor. Het is er als een voortdurende beweging en ontwikkelt zich als vanzelfsprekend. Geen scenario, schets of partituur, zonder oordeel of belang. Het gaat door, alsmaar door en ik ben er van nature onderdeel van net als ieder ander. In rust en stilte ervaar ik het en het is werkelijk fascinerend.

Begrepen

Er vallen steeds meer muren en sluiers om mij heen weg wanneer ik kijk naar al het leven op aarde. Dan is het net alsof ik alles versta en begrijp. Helaas word ik niet altijd begrepen. Begrijpen en begrepen worden ervaar ik als grote verschillen. Woorden brengen niet alles over, worden dan niet ontvangen en kaatsen zelfs terug. Ik weet daar niet goed mee om te gaan. Ontroerd of stomverbaasd zie ik het aan en heb op zo'n moment behoefte om in mijzelf te keren. Ik en mijzelf zijn dan genoeg. Wanneer alles voldoende gerijpt is, zal het volgende proces zich aandienen en draag ik uit wat er binnen mijn mogelijkheden ligt.

Veranderingen

Er zijn constante veranderingen in het leven. Grote veranderingen kunnen plaatsvinden door externe omstandigheden zoals een ziekte, een ongeluk of een overlijden. Als je zelf kiest voor een verandering zoals een verhuizing, een dieet, een levensstijl of een andere werkwijze, dan vraagt het in eerste instantie inzet en doorzettingsvermogen. Maar hoe houd je een verandering in stand en hoe deel je een vernieuwde zienswijze met je omgeving? Soms is het nodig contacten af te stoten. Belangrijker is het om in jezelf op zoek te gaan naar de kern die meestal onder een aantal lagen verborgen ligt. Door die lagen heengaan maakt die kern zichtbaar. Dan ermee in contact staan en je ermee versmelten is prachtig. Het is wel een verdomd moeilijk proces om de verandering die je dan ervaren hebt zuiver uit te dragen.

Opruimen

Afgelopen tijd stond in het teken van opruimen. Inmiddels woon ik bijna vier jaar in dit huis met bedrijfsruimte en het is goed om dan het magazijn, de zolder, de schuur en alle hoeken en gaten eens na te lopen om te zien wat er weg kan. En dat is veel, heel veel. Wat krijgt en bewaart een mens een spullen en wat stapelt het zich op. Nu wil ik steeds minder en is het goed om op te ruimen want dat ruimt ook op, in mij. Opruimen betekent ook ordenen en ruimte maken voor de nieuwe ontwikkelingen die zich aankondigen. Een vermoeiend proces om doorheen te gaan. Het is loslaten en verder opengaan, wat met groeipijn gepaard gaat.

Kaders

Als mensen leven in kaders, vastgeroest zitten in patronen en kijken vanuit hun overtuigingen botst het wel eens. Mijn kaders zijn van elastiek en worden steeds weker totdat ze oplossen. Het is boeiend om naar dikke kaders rondom mensen te kijken, maar lastig om er tegenaan te botsen. Soms is dat in een werksituatie of is er een zakelijke conflict. Ik ervaar dan een dikke muur of een prikkeldraad omheining waar niet doorheen te komen is. Die situaties houden me dan meer bezig dan me lief is. Het is een leerproces wat me op dit moment meer tijd kost dan me lief is en waar ik op termijn beter mee om weet te gaan.

Spiegelingen

Alles wat ik doe, alles wat ik beleef, iedereen die ik ontmoet, het zijn allemaal spiegels, waarin ik leermomenten waarneem. Ik kijk vaak in die spiegel die een leermeester voor me is. En ik merk dat ik soms vluchtig in die spiegel kijk en dan weer zeer uitgebreid de situatie bestudeer. Soms weerspiegelen zich herinneringen. Ze mogen er zijn en ik kijk ernaar als een film die voorbij is. Dan weer kijk ik naar de situatie zoals die nu is. De rimpels en grijze haren worden steeds meer zichtbaar als teken van de jaren die ik in mij draag. Het brengt me verder op mijn levenspad. Ze staan symbool voor de inzichten en ontwikkelingen die onderdeel van me zijn. De spiegel weerspiegelt die ik ben in alles wat ik doe, alles wat ik beleef en iedereen die ik ontmoet. Een betere leermeester is er niet.

Dood of levend

En vandaag vroeg ik me af waar leven eindigt en dood begint. Van mensen en dieren is het wel duidelijk. Als het hart en de ademhaling stopt eindigt het leven en treedt de dood in. Wanneer ik vis of vlees eet, eet ik in mijn cultuur dode vis of geslacht vlees. Maar hoe zit het toch met bloemen, planten, groente en fruit? Als ik een bloem pluk is deze nog niet dood. Hij kan nog een poosje op de vaas staan en krijgt soms wortels. Een klaproos houdt het minder lang vol dan een alstroemeria. Als ik een stukje van een plant afhaal kan ik deze stekken en leeft de plant verder. Zaden en vruchten kan ik eten maar ook zaaien. Is een kastanje dood of levend? En als ik sla eet, is het dan levende sla of dode sla? En appels en peren, zijn die dood als ze van de boom vallen, als ik deze op eet of als ze gaan rotten? En bloemkool en bananen en aardappels??? In sommige gevallen is de overgang van leven naar dood niet helemaal duidelijk voor me. Niet dat het belangrijk is, maar het denken houdt zich soms met kinderlijk eenvoudige vragen bezig waar niet gemakkelijk een antwoord op te geven is.

Ruimte

Mijn innerlijke ruimte wordt soms ingesnoerd door situaties, mensen en de factor tijd. Het valt niet mee om in de hectiek van zo'n moment voldoende plaats te maken voor de groeiende ontwikkelingen. Het is eigenlijk alsof ik in de file of in de parkeerstand sta. Het schiet niet op en geeft een onbehaaglijk gevoel. Toch weet ik dat die innerlijke ruimte er zelf geen last van heeft. Het denken erover maakt het onrustig.

Ingewikkeld

Baby's worden gewikkeld in doeken of dekentjes en eigenlijk staat dat symbool voor de start van het leven. Wanneer je geboren wordt begint het inwikkelen van de normen en waarden die je meekrijgt vanaf de plek waar je het levenslicht ziet. Dat inwikkelen vormt voor een groot deel de houding en denkwijze in je eerste levensjaren. Op een gegeven moment ontstaat er een bewustzijns inzicht. Dat moment zal voor iedereen in een andere leeftijdfase zijn. Je ervaart een helder contact waarbij de vertikale lijn je geest prikkelt. Dat moment is de start van je bewuste ontwikkeling. Wat ingewikkeld is in de loop der jaren, zal zich geleidelijk aan ontwikkelen. Je gaat je losmaken van alles wat geleerd is. Op onderzoek gaan op kennis en spiritueel niveau, wat weer mede bepaald zal worden door omgevingsfactoren. Het is de groei naar helderheid en zuiver zijn. Uiteindelijk is er de stap naar overgave, de nieuwe verlossing en ben je er: de naakte waarheid.

Grenzen van het leven

In dit bestaan blijft het boeiend om de grenzen van het leven te onderzoeken. Het liefst loop ik op de grens en kijk om mij heen. Die grens wordt steeds dunner. Het is als het balanceren op het scherp van de snede. Om die te ontdekken moet ik er soms overheen gaan. Dat gaat dan met verwondering en verdriet gepaard. Verwondering om hoe schoon het aan die andere kant is en verdriet om alles wat losgelaten dient te worden waar ik min of meer toch aan gehecht ben. Het lukt wel. Beetje bij beetje. Soms abrupt en soms vloeiend. En als ik dan naar mijzelf kijk zie ik mijzelf balanceren. Oefening baart kunst en dat geldt zeker voor deze oefening. Uiteindelijk zal de grens steeds meer vervagen en ontstaat er een zijns toestand waar ik één mee ben. Altijd en eeuwig, zonder begin of eind, zonder angst en zorgen, zonder verleidingen en verlangens, zonder emoties en herinneringen, die ik dan allemaal niet meer nodig heb.

Schoonheid

Wat valt er veel te zien op deze wereld. De kleuren van de herfst, druppels water op bladeren. Stralende zon waar af en toe een wolkenpartij voor drijft. Strelingen van handen. Stenen die waterstromen laten veranderen en bloemen die geuren en kleuren delen. Maar bovenal is de reis die mensen maken in dit leven een schouwspel om te zien. De lessen waar mensen over struikelen en er van leren. Tradities waar mensen zich uit proberen te ontworstelen. Fascinerende gesprekken vanuit een onderzoekende geest. Uitingen van emoties waarin ze vast kunnen zitten. Vastgeroeste overtuigingen die men niet los durft te laten. Ik herken veel van die processen omdat ik er zelf ook doorheen ben gegaan. Het is elke keer weer een opgave om door een proces, een poort heen te gaan. Maar als ik er doorheen ben zie ik een wereld met een adembenemende schoonheid. Soms zou ik er willen blijven. Toch is er dan weer die roep die zegt dat er ook andere dingen gedaan dienen te worden. En ik luister naar dat geroep, omdat ik uiteindelijk verder kom op mijn reis door dit leven met het lessenpakket dat daarbij hoort.

Lesje neutraal

Me neutraal opstellen, zonder vooroordelen, blanco en vandaaruit naar mijzelf en situaties kijken. Dat is de les die ik meekreeg afgelopen zondag. Ik filter mijn woorden, mijn kijk op de wereld en alle ontwikkelingen die gaande zijn met het woord neutraal. Eigenlijk wordt alles er ook wel simpeler door. Ondertussen heb ik wel te maken met de ruis en gruis van mijn omgeving waar ik me steeds meer van los weet te weken. Het voelt als meegaan met de stroom van het water. Soms ligt er een steen, een blad of een tak waar het water zich naar voegt. Er zijn watervallen, kolken en stille wateren en altijd vindt het water weer zijn weg. Het verdampt en slaat neer. Je drinkt het en scheidt het weer uit. Het wordt vervuild en gezuiverd en neemt mee of vermengt zich met alles wat het op zijn weg tegenkomt. Water is neutraal, daar kan ik een voorbeeld aan nemen.

Puzzelstukjes

Als ik terugblik naar de puzzel van mijn leven, klopt elk stukje wat inmiddels is gelegd. Het past en is precies goed. Alles wat in dat puzzelstukje staat gegraveerd en afgebeeld is kloppend en heeft een betekenis, een ervaring die ik meedraag. Er ligt nog een stapeltje met een bonte verzameling puzzelstukjes. Het verhaal van deze puzzel wordt steeds meer zichtbaar. Sommige stukjes worden vaak opgepakt en uitgeprobeerd. Anderen vallen in één keer op zijn plaats. Sommige blijven op de stapel liggen omdat nog niet zichtbaar is waar het hoort. Voordat het juiste stukje geplaatst is, zijn soms wel alle posities tot in den treure uitgeprobeerd. Zo ga ik puzzelend door het leven.

Worstelingen

GGGGGrrrr en dan zijn er van die momenten dat het een worsteling is in dit aards bestaan. Opdrachten die niet vlotten, apparaten die kapot gaan, schoppen tegen beslissingen die genomen dienen te worden, druilerig weer en afspraken die niet worden nagekomen. Dan heb ik het gevoel dat er twee werelden zijn en ik me op dat moment in een wereld begeef waar ik niet wil zijn. Maar ik sta er wel en moet er doorheen. Vermoeiend hoor. Vluchten heeft geen zin dus zet ik mijn schouders eronder wetende dat er achter deze donderwolken weer een heldere blauwe lucht ligt waar ook de zon schijnt.

Veranderingen

Tijden veranderen, mensen veranderen, lichamen veranderen, gedachten veranderen, alles verandert en is in beweging. Daardoor is er ook ontwikkeling en groei. Groei naar elkaar toe, of uit elkaar. Ontwikkeling naar binnen of naar buiten. Juist als ik stilsta en naar de groei en ontwikkeling kijk zie ik die processen heel scherp. Soms tolt het dan om me heen. Een soort wervelwind waarbij ik in het hart van die storm sta. En daar is het stil en heel sereen. Dan weer zijn er momenten dat ik wordt meegetrokken in de wervelwind van het leven. Hoe onstuimig kan het zijn. Uiteindelijk brengt de natuur me altijd weer bij mezelf. Een wandeling door het bos, op blote voeten door het gras, zwemmen in zee, dobberen op een meer of in het donker kijken naar de sterren. Het is een geschenk dat ik onvoorwaardelijk op de natuur terug kan vallen.

De bron

Vandaag stond ik in de zee en het regende. Grenzeloos verlangen naar daar waar de bron ligt. Soms wil ik mijn gedachten ontladen want op de aardse bodem ligt een taak die nog niet af is. Gezuiverd en fris keer ik huiswaarts met zand tussen mijn tenen. Het schuurt nog even door. En ik weet dat als ik na dit leven overga, mijn lichaam verbrand mag worden waarna de as over zee uitgestrooid kan worden. Dan is mijn levenscirkel rond. Het is nog lang niet zo ver. Gelukkig is er die zee om naar toe te gaan om me toch eventjes één te voelen met die bron.

Reis naar binnen

Er is geen begin en er is geen eind. Bij de reis naar binnen is alles goed. Geen oordelen, geen vooroordelen, geen woorden, het is zoals het is. In de stilte ligt alles omsloten. Het is dichtbij maar ik kan het ook zo ongelooflijk ver en als onaantastbaar ervaren. Het is niet moeilijk, maar dat brein wil het kunnen bevatten. Ik laat steeds meer los en het voelt ook losser. Het is als een kluwen kleurrijke draden die uit elkaar gepeuterd gaat worden. Er zitten af een toe ielige zilverdraadjes tussen. Naarmate ik de kleuren meer ontwar zullen ze zich met elkaar verbinden en een stevige zilverdraad vormen. Prachtig toch, maar wel een klus.

Energiestromen

Ze dansen of gieren door mijn lijf, de energiestromen. Heb er nog geen grip op. Ze kunnen me overrompelen en soms knock-out krijgen. Op andere momenten is het een stroom in de dans van het leven. Het is niet de bedoeling een pantser om mij heen te leggen. Ze mogen er zijn die stromen, maar dan liever wat meer overzichtelijk en beheersbaar. Zal wel tijd nodig hebben om hiermee te leren omgaan.

Leven en laten leven

Het is op het moment een afwisseling tussen mijn leven leven of mijn leven laten leven. Er zijn momenten dat ik er met mijn denkhoofd niet ben. Ik leef dan zorgeloos en vol overgave, lijk dan afwezig te zijn en ervaar een soort van oneindigheid en grootsheid die ik niet met woorden uit kan leggen. Het kan een kort moment zijn, maar als ik het langer toelaat is het net alsof ik in een aardse waas leef. Ik ervaar dat wel als het leven in het nu met een omhulsel van stoffelijke verleidingen en verplichtingen.
Wanneer ik me weer onder mijn denkkap voeg wordt mijn leven veel meer bepaald door tijd, door gedachten en door emoties en laat ik mijn leven daardoor leven. Met beiden voel ik me verbonden, het is alleen niet in balans en dat hoop ik op den duur toch wel wat meer te krijgen.

Verbinden

Mijn nieuwe thema is verbinden. Hoe sta ik in het leven, wat zijn de lijntjes waarmee ik me verbonden voel, waar lopen die lijnen naar toe en hoe geef ik de juiste energie door waarmee ik me zo rijk gevuld voel. Het zijn zilverdraden van het leven die steeds meer herkenbaar zijn. En vanuit dat zilver voel ik die niet te verwoorden eenheid. Alleen kan ik niet continue dat zilver voelen omdat er van onder de denkkap ook praktische dingen gedaan moeten worden zoals werken, fietsen, of eten bereiden. Er zijn behoeftes en verlangens en verplichtingen. Verwarrend soms maar de lijnen worden wel steeds meer zichtbaar en vooral voelbaar. De twijfel blijft maar het vertrouwen groeit ook en het is ook weer fascinerend om het lijnenspel in mijzelf te ontdekken. De verbindingen in mij en buiten mij en toch zijn ze uiteindelijk ook weer één. Prachtig toch.

De draad oppakken

Er is veel gebeurd de afgelopen weken. Het valt niet mee om de draad weer op te pakken. Het voelt alsof ik stuurloos op zee dobber. Geen haven in zicht, alleen, niet wetend welke kant nu op te gaan. Genoeg spitituele en stoffelijke proviand is aanwezig. Maar wat doe je ermee op die stille oceaan. Even rust inlassen. Even geen nieuwe dingen, de emoties laten gaan, ordenen, ruimen en vooral loslaten. Een nieuwe fase breekt aan. Ergens in mij is die poort, het luik en de doorgang naar deze nieuwe periode. Er is geen weg terug, dat hoeft ook niet en ik weet dat ik verder kom dat ik doorga. Laat me maar even dobberen. Ergens vind ik de draad wel dus ik dobber nog even door...

Delen

Wat is het toch mooi om een idee te delen. Je investeert tijd in de ontwikkeling van een site, ontwerpt bonnen en flyers, laat deze in grote getale drukken en deelt ze uit op honderden plekken door het hele land. Fascinerend om te ervaren hoe mensen de Buddybon oppakken, de flyers in ontvangst nemen om het een plaatsje te geven op eindeloos veel plekken. Het geeft me enorm veel energie terug om dit inzicht verder te delen.

Onderweg

Als je toert door Nederland zie je veel bijzondere plekken. Heerlijk om daar even te gast te zijn en andere gewoontes te zien. Mooi om te ervaren dat de Buddybon zo warm ontvangen wordt. Vooral jongelui pakken het concept makkelijk op en zijn enthousiast. De eerste 2000 flyers hebben hun weg gevonden bij vvv kantoren, gemeentehuizen, bibliotheken, eethuisjes, wereldwinkels, schoonheidssalons en zelfs een politiebureau. Een boeiende reis en prachtig om dit land op deze wijze te leren kennen, mensen te ontmoeten en niet te vergeten daarbij mijzelf op andere inzichten te trakteren.

Herinneren en loslaten

Wat slaat een mens in zijn brein op en wat laat iemand los. Soms wil je iets loslaten en blijft het malen en een andere keer lukt het moeizaam om een herinnering naar boven te halen. Wie beheerst eigenlijk dat systeem? Kinderen herinneren zich andere feiten dan volwassenen en wat doe je met al die herinneringen. Je kan er niet bij en ze flitsen toch langs waardoor ze een leven kunnen bepalen. Herinneringen zijn wel nodig om een weg terug te vinden of tekst te schrijven of iemand te herkennen. En dan is er nog zoiets als IQ. Als je veel kennis op kunt slaan en later weer kunt toepassen heb je een hoog IQ. Toch gaat het uiteindelijk om loslaten, organische groei vanuit het nu. Niet zozeer bedachtzaam op pad gaan maar dat onzichtbare lijntje volgen die je de weg wijst.

Contacten

Als er contact is met iemand gaat het vaak over wat iemand heeft gedaan, waar men is geweest of wat men heeft meegemaakt. Inhoudelijk over ontwikkelingen en groeiprocessen wordt er weinig gedeeld. Ik merk dat ik het ook moeilijk vind om daar een gesprek over te beginnen en heb dan meer de neiging om vragen te stellen. De komende periode ga ik onderzoeken hoe ik daar anders mee om kan gaan en openingen kan vinden om processen met elkaar te delen.

En dan zijn er van die dagen die eindeloos zijn. Geen tijd die bepaald, geen dingen die moeten of gedachten die willen, alles komt zoals het komt. Het kost geen energie, is onuitputtelijk, onvermoeibaar, tijdloos, grenzeloos, gedachteloos, dan is het zoals het is. Alleen het nu is er op zo'n moment totdat... het uiteenspat. Zachtjes vermeng ik zo'n ervaring met het denken, wat daardoor de scherpe randjes meer en meer verliest.

Vertrouwen en overgave

Vertrouwen hebben in de ontwikkeling die gaande is, die ontwikkeling die me brengt wat nodig is, die me lessen aanreikt waardoor ik verder groei is er wel. Een stap verder is voor mij de overgave. Mijzelf helemaal overgeven aan de situatie die er is zonder me af te laten leiden door de ruis van buitenaf dat is de kunst. Zuiver blijven vanuit de bron en daar steeds weer naar terugkeren. Ik voel me in die bron zo thuis, maar er is ook dat stukje leven op aarde waar ik dankbaar voor ben, van kan genieten soms met tranen in mijn ogen. Gelukkig kan ik stap voor stap verder gaan. Soms dans ik, soms ren ik en af en toe struikel ik of kom te vallen. Steeds sta ik weer op en ga door met de leerschool van mijn leven en neem de les zoals deze komt.

Groei

Wanneer ik onder de mensen ben springen mijn gedachten regelmatig alle kanten uit. Toch heb ik mensen om mij heen nodig in afwisseling met natuur en stilte. Mensen fascineren me eindeloos en ik vind het bijzonder om te kijken naar het verhaal achter de mens. Welke groei heeft iemand doorgemaakt, welke levens heeft hem of haar verrijkt of welke ontwikkelingen maakt iemand in dit leven door. Er is nog wel onderscheid tussen bloedverwanten, vrienden en andere relaties. Het heeft te maken met betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Wanneer iemand iets overkomt en het betreft een persoon die ik ken, raakt het me anders dan een onbekende. Toch merk ik dat die grens steeds minder scherp wordt. Het heeft te maken met mijn groei naar eenheid toe. Want daar waar we allemaal één zijn, is geen verschil meer tussen een familielid of een onbekende, tussen mijn en dijn, tussen bezit en vrij voelen, tussen uit en thuis. Daar waar we één zijn, zijn geen woorden meer nodig. Er zullen nog diverse poorten zijn, waar ik doorheen ga, om die overgave te ervaren. Dan is alles binnen en buiten mij één, dan ben ik één en één is alles.

Verschillen

Er zijn steeds meer dingen die steeds minder voor me betekenen. Voorbeelden hiervan zijn: vakantie, televisie, tijd en werk. Allemaal ingekaderde woorden die bepaald zijn door mijn cultuur en opvoeding. Ze hebben een functie maar zijn zonder inhoud. Het is een invulling die enorm gevoed wordt door de media. Ik schud me er meer en meer van los en richt me op de essentie van mijn aanwezigheid in dit leven. Daar heb ik stilte en rust voor nodig naast mijn bezigheden om dit leven te kunnen leven. Ik merk dat ik anders kijk naar de contacten met kinderen, vrienden en familie. Ademloos kan de kleurenpracht van bloemen aanschouwen en ontroerd kan ik luisteren naar het gezang van een vogel of het gezoem van een bij. Ik voel dat ik heel dichtbij hun essentie kan zijn en tegelijk sta ik er zover vanaf. En ergens in dat midden van dichtbij en ver weg, komen we bij elkaar en zijn er geen verschillen meer.

Aan de zijlijn

Steeds vaker sta ik aan de zijlijn naar het spel van het leven te kijken. Ik zie wat er gebeurt zonder erbij betrokken te raken. Ik weet regelmatig wat er gaat gebeuren voordat het gebeurt. Discussies, conflicten, schelden, liefkozingen, charmes en gezelligheid, ik kan ernaar kijken zonder er onderdeel van te zijn. Ik doe mee en doorzie het spel meer en meer en heb dan ook absoluut niet de behoefte in het speelveld mee te doen. Er openen zich andere luiken en wegen. Ik voel me gesteund en ga voort en kijk aan de zijlijn toe naar het spel van het leven.

Zin en zo

En hoe zit het eigenlijk met zin hebben in, je verplicht voelen tot en gewoon dingen doen. Ik neig steeds meer naar het laatste. Ik doe dat wat op mijn pad komt en soms zijn het klussen of opdrachten die niet zo makkelijk gaan en een andere keer lukt het in een klein moment. En als ik het vanuit het nu doe dan doe ik het gewoon, echter als het denken een rol mee gaat spelen dan wordt er een herinnering of ervaring of visie aan gekoppeld die eigenlijk nergens over gaat. Ingewikkeld wordt het dan om het denken uit te schakelen en het te doen net zoals de bij die de bloem bezoekt en of het dan een prachtige roos in een siertuin is of een witte dovenetel langs de kant van de weg, de bij doet wat hij doet. Net als het mais dat als een klein korreltje begint en in korte tijd een lange spriet met een fascinerende kolf is, het groeit en is zoals het bedoeld is. Wonderschoon om te aanschouwen maar vooral erg leerzaam om tot me te nemen.

Niemandsland

Het is soms net alsof ik in niemandsland ben. Interesses veranderen, televisie kan me nauwelijks meer boeien. Boeken pak ik op en leg ik weer weg. Het liefst ben ik alleen, wandelend door de weilanden en bossen. Er zijn weinig onderwerpen die me nog boeien. Ik zoek en voel het verder in mijzelf. Heus niet makkelijk want de denkkap zit vol met oordelen over mijn nieuwe houding in dit niemandsland. Ik moet er zelf ook wel aan wennen. Ik moet hier doorheen zien te komen, de poort is ergens maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet niet hoelang deze fase nog duurt. Dat is nooit van tevoren te zeggen. Alles heeft zijn rijpingstijd nodig. En dat is voor een bezige bij zoals ik niet makkelijk en dat maakt het tot een noodzakelijk leerproces.

Kiezen

Hoe kies je en wat kies je? Wat bereik je met het maken van een keuze? Er zijn elke dag momenten dat ik een keuze maak. Ik probeer echter zoveel mogelijk te kiezen vanuit mijn eigen kern, mijn binnenste zonder me te laten misleiden door externe factoren. Soms maak ik een bewuste keuze. Er zijn echter steeds meer momenten dat ik niet meer de keuze hoef te maken, maar dat ik weet wat ik ga doen. Dat begint al 's morgens vroeg als niet de wekker bepaald wanneer ik opsta, maar mijn bioritme. Kloktijd bepaalt steeds minder mijn leven. Binnen in mij weet ik steeds duidelijker wat te doen. Natuurlijk heb ik ook te maken met mensen, gedachten en ruis om mij heen, die ik filter zodat ik zo zuiver mogelijk bij mijn kern kan blijven.

Fragiele lijnen

Het evenwicht vinden tussen werk, de taak, contacten en de verdere ontwikkelingen is niet altijd even makkelijk. Er zijn werkzaamheden die ik doe om brood op de plank te krijgen en te kunnen wonen. Er is een taak die ik ervaar en waar ik me voor in wil zetten. Er zijn contacten met vrienden,familie en zakenrelaties. En er is stilte die ik nodig heb voor mijn verdere ontwikkelingen. En als het een drukke periode is en ik de tijd neem om te gaan wandelen duurt het wel even voordat ik los ben van al die ruis die mij afleid van de stilte. En juist de stilte heb ik nodig om de lijn naar binnen te voelen en steviger te maken. Ik ervaar dat er meer lijnen naar buiten losgelaten en doorgeknipt worden. Behoeftes veranderen, waarnemingen zijn intenser en er is steeds minder van belang. Het is zoals het is. Er is een bewuste afwisseling tussen meer alleen willen zijn en het onderhouden van contacten. Uiteindelijk zal dat de fragiele lijnen versterken.

Dichtbij en ver weg

Het is best ingewikkeld als je het lijden van mensen in je directe omgeving ziet. Ernstig zieken, scheiding in een relatie, pijn in een lichaam, verdriet om een overleden dierbare, stress op het werk en eenzaamheid. Het zijn woorden die aan processen gegeven worden en het hoort allemaal bij de ontwikkeling in een mensenleven. Ik sta steeds verder weg van de normen en waarden die hieraan gegeven worden. Niet omdat ik verhard, maar omdat ik inzie dat het de mens in ontwikkeling helpt. En als ik dan toch wil weten hoe het met een ieder is, dan gaat in eerste instantie mijn denkkap aan het werk en krijg ik de neiging om contact te zoeken door te bellen of te mailen. Als ik dat loslaat voel ik mij die druppel water die in eerste instantie in de zee valt en daarna oplost in die grote oceaan. Dan ben ik dichtbij en voel ik me één.

Relaties

Wat een mogelijkheden biedt het woord relaties. Relaties zijn er met mijzelf en met anderen, naar binnen en naar buiten gericht. Relaties zijn spiegelingen voor me. Ze laten zien waar ik sta, roepen herinneringen op en vormen me. In het dagelijks leven herken ik soms fragmenten uit vorige levens. Ik begrijp waarom ik op een bepaalde manier handel of iets als niet prettig ervaar. Het is ook fascinerend om te voelen hoe vanuit relaties de eenheid gevormd wordt. Hoe dichtbij een ieder is en samenvloeit in het niets dat ook weer alles is. Alles is één is alles is één, staat hier in zilveren letters op de muur. Soms ervaar ik eenheid als heel dichtbij totdat het denken de boventoon voert, dan spat het uit elkaar en ga ik weer door met dat wat volgens mijn denkkap gedaan moet worden.

Vroege zondagmorgen

Het is elke keer weer een prachtige rit als ik zondagochtend vroeg naar mijn werk rijd. De serene rust met de ultieme stilte is dan goed voelbaar.
Op andere dagen voert de factor tijd de boventoon met opgejaagde mensen op weg met uiteenlopende verplichtingen en diverse tijdsinvullingen, veel verkeer en schoolgaande jeugd. In al deze ruis de stilte herkennen en verbonden blijven met de innerlijke bron is wel eens lastig. Gelukkig komt er dan weer een zondagochtend als feest van herkenning en kost het op zo'n moment geen enkele moeite om die verbinding te ervaren.

Stofloos

En soms, dan zit ik op een bank of een boomstronk en ben ik stofloos. Ik ben er zonder gedachten, er is een oneindigheid zonder tijd en ruimte. Terwijl ik rondbeweeg voel ik een soort van leegte die gevuld is. Als ik weer terug ben in het hier en nu heb ik vaak geen benul van dag of tijd en moet ik mijn gedachten weer activeren om verder te gaan.

Lichaam en pijn

Gisteren was de dag dat de parodontoloog mijn tandvlees onder handen nam.
Een flap operatie waarbij tandplak en ontstekingen verwijderd werden. Noodzakelijk om uitvallende tanden te voorkomen.
Met een flinke verdoving die meer pijn deed dan de behandeling zelf lag ik 1,5 uur onderuit. Geluiden waren hoorbaar, vingers en slangen in mijn mond waren merkbaar. En terwijl ik daar lag was ik in en buiten mijn lichaam. Boeiend om dat zo te ervaren en naar de behandeling te kijken. Er waren momenten dat er allerlei kleuren zichtbaar werden. Ik kon niet herleiden welke kleur bij welk moment paste, daarvoor ging het allemaal te snel.
Het lichaam, het is zo anders om er nu naar te kijken. Zeker als anderen ermee bezig zijn. Ik ben aanwezig en niet aanwezig. Met zorg werd de behandeling uitgevoerd. Na de behandeling ging ik met recepten voor pijnstilling, mondspoeling en antibiotica de deur uit.
Met een opgezette mond ben ik vandaag weer aan de slag. Er zijn momenten dat mijn denken de pijn en verdikking voelt en er zijn momenten dat ik met mijn werkzaamheden bezig ben en ik niets voel. Pijn, wat is pijn, wanneer voel je pijn. Als ik pijn google, lees ik: pijn is een onplezierige sensorische en/of emotionele ervaring veroorzaakt door feitelijke of mogelijke weefselschade.
Ik voel allerlei stromingen in mijn bovenlijf en ervaar dat mijn lichaam hard aan het werk is om het beschadigde deel, het tandvlees te herstellen en de ontsteking uit te bannen. Het is een natuurlijk mechanisme en zit fantastisch in elkaar en is mooi om te ervaren. Daarmee verleg ik mijn aandacht van pijn naar heling.

Uitkomen

Uitkomen is voor mij beginnen aan een nieuwe fase. De fase van verdere bewustwording en loslaten. Vijftig lentes ben ik inmiddels en heb met het 'feest van uitkomen' afscheid genomen van mijn oude bestaan. Met vrienden, familie en zakenrelaties heb ik mij omringt. Het leven gedeeld met thee, hapjes, drankjes en twee prachtige gedichten, wetende dat ik de komende periode meer los zal laten en me op mijn eigen innerlijke ontwikkeling ga richten. Eén van de gedichten die ik tijdens mijn 'feest van uitkomen' heb voorgedragen is een Gebed van Taitetsu Unno 'Uit twee rivieren'.

Jij, zoals je bent, precies goed
Je gelaat, lichaam, naam, achternaam
voor jou zijn ze precies goed
Je ouders, je kinderen
je schoondochter, je kleinkinderen
Ze zijn voor jou allemaal precies goed
Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet
rijkdom en armoede,
voor jou zijn ze precies goed
Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht
voor jou is het precies goed
Of je nu naar verwarring gaat of naar de vrede
waar je ook gaat, het is precies goed
Niets om over op te scheppen
Niets om je schuldig over te voelen
Niets boven, niets beneden
Zelfs de dag en de maand waarop je sterft
zelfs dat is precies goed
Het leven waarin je wandelt
kan op geen enkele manier niet precies niet goed zijn
Wanneer je je leven aanvaardt als precies goed
dan begint zich een diep vertrouwen te openen…

Dat diepe vertrouwen. Soms voel ik het terwijl het ook bedekt kan zijn met stapels gedachten van uiteenlopende aard. Het vertrouwen groeit wel steeds meer, als ik mijn leven maar ervaar en accepteer als precies goed.

Catherien