Zin en zo

En hoe zit het eigenlijk met zin hebben in, je verplicht voelen tot en gewoon dingen doen. Ik neig steeds meer naar het laatste. Ik doe dat wat op mijn pad komt en soms zijn het klussen of opdrachten die niet zo makkelijk gaan en een andere keer lukt het in een klein moment. En als ik het vanuit het nu doe dan doe ik het gewoon, echter als het denken een rol mee gaat spelen dan wordt er een herinnering of ervaring of visie aan gekoppeld die eigenlijk nergens over gaat. Ingewikkeld wordt het dan om het denken uit te schakelen en het te doen net zoals de bij die de bloem bezoekt en of het dan een prachtige roos in een siertuin is of een witte dovenetel langs de kant van de weg, de bij doet wat hij doet. Net als het mais dat als een klein korreltje begint en in korte tijd een lange spriet met een fascinerende kolf is, het groeit en is zoals het bedoeld is. Wonderschoon om te aanschouwen maar vooral erg leerzaam om tot me te nemen.