Dichtbij en ver weg

Het is best ingewikkeld als je het lijden van mensen in je directe omgeving ziet. Ernstig zieken, scheiding in een relatie, pijn in een lichaam, verdriet om een overleden dierbare, stress op het werk en eenzaamheid. Het zijn woorden die aan processen gegeven worden en het hoort allemaal bij de ontwikkeling in een mensenleven. Ik sta steeds verder weg van de normen en waarden die hieraan gegeven worden. Niet omdat ik verhard, maar omdat ik inzie dat het de mens in ontwikkeling helpt. En als ik dan toch wil weten hoe het met een ieder is, dan gaat in eerste instantie mijn denkkap aan het werk en krijg ik de neiging om contact te zoeken door te bellen of te mailen. Als ik dat loslaat voel ik mij die druppel water die in eerste instantie in de zee valt en daarna oplost in die grote oceaan. Dan ben ik dichtbij en voel ik me één.

Relaties

Wat een mogelijkheden biedt het woord relaties. Relaties zijn er met mijzelf en met anderen, naar binnen en naar buiten gericht. Relaties zijn spiegelingen voor me. Ze laten zien waar ik sta, roepen herinneringen op en vormen me. In het dagelijks leven herken ik soms fragmenten uit vorige levens. Ik begrijp waarom ik op een bepaalde manier handel of iets als niet prettig ervaar. Het is ook fascinerend om te voelen hoe vanuit relaties de eenheid gevormd wordt. Hoe dichtbij een ieder is en samenvloeit in het niets dat ook weer alles is. Alles is één is alles is één, staat hier in zilveren letters op de muur. Soms ervaar ik eenheid als heel dichtbij totdat het denken de boventoon voert, dan spat het uit elkaar en ga ik weer door met dat wat volgens mijn denkkap gedaan moet worden.

Vroege zondagmorgen

Het is elke keer weer een prachtige rit als ik zondagochtend vroeg naar mijn werk rijd. De serene rust met de ultieme stilte is dan goed voelbaar.
Op andere dagen voert de factor tijd de boventoon met opgejaagde mensen op weg met uiteenlopende verplichtingen en diverse tijdsinvullingen, veel verkeer en schoolgaande jeugd. In al deze ruis de stilte herkennen en verbonden blijven met de innerlijke bron is wel eens lastig. Gelukkig komt er dan weer een zondagochtend als feest van herkenning en kost het op zo'n moment geen enkele moeite om die verbinding te ervaren.

Stofloos

En soms, dan zit ik op een bank of een boomstronk en ben ik stofloos. Ik ben er zonder gedachten, er is een oneindigheid zonder tijd en ruimte. Terwijl ik rondbeweeg voel ik een soort van leegte die gevuld is. Als ik weer terug ben in het hier en nu heb ik vaak geen benul van dag of tijd en moet ik mijn gedachten weer activeren om verder te gaan.

Lichaam en pijn

Gisteren was de dag dat de parodontoloog mijn tandvlees onder handen nam.
Een flap operatie waarbij tandplak en ontstekingen verwijderd werden. Noodzakelijk om uitvallende tanden te voorkomen.
Met een flinke verdoving die meer pijn deed dan de behandeling zelf lag ik 1,5 uur onderuit. Geluiden waren hoorbaar, vingers en slangen in mijn mond waren merkbaar. En terwijl ik daar lag was ik in en buiten mijn lichaam. Boeiend om dat zo te ervaren en naar de behandeling te kijken. Er waren momenten dat er allerlei kleuren zichtbaar werden. Ik kon niet herleiden welke kleur bij welk moment paste, daarvoor ging het allemaal te snel.
Het lichaam, het is zo anders om er nu naar te kijken. Zeker als anderen ermee bezig zijn. Ik ben aanwezig en niet aanwezig. Met zorg werd de behandeling uitgevoerd. Na de behandeling ging ik met recepten voor pijnstilling, mondspoeling en antibiotica de deur uit.
Met een opgezette mond ben ik vandaag weer aan de slag. Er zijn momenten dat mijn denken de pijn en verdikking voelt en er zijn momenten dat ik met mijn werkzaamheden bezig ben en ik niets voel. Pijn, wat is pijn, wanneer voel je pijn. Als ik pijn google, lees ik: pijn is een onplezierige sensorische en/of emotionele ervaring veroorzaakt door feitelijke of mogelijke weefselschade.
Ik voel allerlei stromingen in mijn bovenlijf en ervaar dat mijn lichaam hard aan het werk is om het beschadigde deel, het tandvlees te herstellen en de ontsteking uit te bannen. Het is een natuurlijk mechanisme en zit fantastisch in elkaar en is mooi om te ervaren. Daarmee verleg ik mijn aandacht van pijn naar heling.

Uitkomen

Uitkomen is voor mij beginnen aan een nieuwe fase. De fase van verdere bewustwording en loslaten. Vijftig lentes ben ik inmiddels en heb met het 'feest van uitkomen' afscheid genomen van mijn oude bestaan. Met vrienden, familie en zakenrelaties heb ik mij omringt. Het leven gedeeld met thee, hapjes, drankjes en twee prachtige gedichten, wetende dat ik de komende periode meer los zal laten en me op mijn eigen innerlijke ontwikkeling ga richten. Eén van de gedichten die ik tijdens mijn 'feest van uitkomen' heb voorgedragen is een Gebed van Taitetsu Unno 'Uit twee rivieren'.

Jij, zoals je bent, precies goed
Je gelaat, lichaam, naam, achternaam
voor jou zijn ze precies goed
Je ouders, je kinderen
je schoondochter, je kleinkinderen
Ze zijn voor jou allemaal precies goed
Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet
rijkdom en armoede,
voor jou zijn ze precies goed
Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht
voor jou is het precies goed
Of je nu naar verwarring gaat of naar de vrede
waar je ook gaat, het is precies goed
Niets om over op te scheppen
Niets om je schuldig over te voelen
Niets boven, niets beneden
Zelfs de dag en de maand waarop je sterft
zelfs dat is precies goed
Het leven waarin je wandelt
kan op geen enkele manier niet precies niet goed zijn
Wanneer je je leven aanvaardt als precies goed
dan begint zich een diep vertrouwen te openen…

Dat diepe vertrouwen. Soms voel ik het terwijl het ook bedekt kan zijn met stapels gedachten van uiteenlopende aard. Het vertrouwen groeit wel steeds meer, als ik mijn leven maar ervaar en accepteer als precies goed.

Catherien