Leven ontstaat uit leven. De grootste oermoeder die wij kennen is de oceaan. Uit deze enorm grote en diepe watermassa die een belangrijk deel van onze planeet bedekt, is al het leven voortgekomen. Ik ben een druppel in deze oneindige zee en vertel over mijn ervaringen, inzichten en ontwikkelingen als mens.
zondag 10 november 2013
Zilveren draden
Langzaam aan zie ik hele dunne zilveren draden om mij heen. Soms lukt het om me ermee te verbinden. In de verte hoor ik mijn naam roepen. Verschillende beelden openbaren zich. Ze hebben een symbolische betekenis. Het is allemaal nog heel fragiel en onwennig.
dinsdag 5 november 2013
Zuiveren
Rillingen en trillingen voel ik door het lijf gaan. Het is alsof er iets uitgedreven wordt wat ik vertaal als het zuiveren. Ook beelden van uiteenlopende ervaringen komen los van hun emoties en hebben geen betekenis meer. Luiken staan open, muren vallen weg. Er is een universele eenheid die ik graag in rust en stilte aanschouw.
zaterdag 26 oktober 2013
Oneindigheid
Grenzen vervagen, beperkingen lossen op, er is een zee van ruimte. Ik weet er nog niet zo goed mee om te gaan. Het zal zich verder ontwikkelen op een manier zoals bij mij past. Leven in oneindigheid daar zijn geen woorden voor.
maandag 21 oktober 2013
Verzilveren
Hallo zilveren zee. Hier ben ik dan.
Als blauw visje zwem ik onwennig in je rond.
Ik schakel van stof naar zee en van zee naar stof.
Adembenemend...
maandag 2 september 2013
Nieuwe jas
Bij de verdere stappen hoort ook het verteren en loslaten van stoffelijke waarden. Ze hebben hun functie gehad en het voelt als vervellen, alsof je een jas uitdoet. Het loslaten van een laag die leger en holler wordt. Ik kan er soms met emotie naar kijken omdat het me ook heeft gebracht waar ik nu ben. De nieuwe laag ligt te wachten. Eens zal die passen zoals een warme jas om me heen.
vrijdag 9 augustus 2013
Kattengat
Dit jaar was er weer een drang of beter gezegd een roep om terug te gaan naar het Kattengat.
Verstilling, herkenning, heimwee, verbazing en onbeschrijflijke schoonheid daar werd ik mee vervuld.
En ergens lag er een gespleten steen, symboliserend mijn stoffelijke en wezenlijke kant die op elkaar passen.
Ze hebben ieder hun authentieke vorm. Samen vormen ze een eenheid.
Die steen ligt buiten op tafel en neem ik soms in mijn hand en begeleid me verder op pad.
Deze reis werd me duidelijk, dat als dit stoffelijke leven afgelopen is, mijn lichaam verbrand mag worden.
De as mag verstrooid worden over het Kattengat.
Dan vloeien wezen en stof ook symbolisch over in elkaar, zolang nodig is.
Ik weet hoe lang ik nog heb te gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)