Onderweg

Als je toert door Nederland zie je veel bijzondere plekken. Heerlijk om daar even te gast te zijn en andere gewoontes te zien. Mooi om te ervaren dat de Buddybon zo warm ontvangen wordt. Vooral jongelui pakken het concept makkelijk op en zijn enthousiast. De eerste 2000 flyers hebben hun weg gevonden bij vvv kantoren, gemeentehuizen, bibliotheken, eethuisjes, wereldwinkels, schoonheidssalons en zelfs een politiebureau. Een boeiende reis en prachtig om dit land op deze wijze te leren kennen, mensen te ontmoeten en niet te vergeten daarbij mijzelf op andere inzichten te trakteren.

Herinneren en loslaten

Wat slaat een mens in zijn brein op en wat laat iemand los. Soms wil je iets loslaten en blijft het malen en een andere keer lukt het moeizaam om een herinnering naar boven te halen. Wie beheerst eigenlijk dat systeem? Kinderen herinneren zich andere feiten dan volwassenen en wat doe je met al die herinneringen. Je kan er niet bij en ze flitsen toch langs waardoor ze een leven kunnen bepalen. Herinneringen zijn wel nodig om een weg terug te vinden of tekst te schrijven of iemand te herkennen. En dan is er nog zoiets als IQ. Als je veel kennis op kunt slaan en later weer kunt toepassen heb je een hoog IQ. Toch gaat het uiteindelijk om loslaten, organische groei vanuit het nu. Niet zozeer bedachtzaam op pad gaan maar dat onzichtbare lijntje volgen die je de weg wijst.

Contacten

Als er contact is met iemand gaat het vaak over wat iemand heeft gedaan, waar men is geweest of wat men heeft meegemaakt. Inhoudelijk over ontwikkelingen en groeiprocessen wordt er weinig gedeeld. Ik merk dat ik het ook moeilijk vind om daar een gesprek over te beginnen en heb dan meer de neiging om vragen te stellen. De komende periode ga ik onderzoeken hoe ik daar anders mee om kan gaan en openingen kan vinden om processen met elkaar te delen.

En dan zijn er van die dagen die eindeloos zijn. Geen tijd die bepaald, geen dingen die moeten of gedachten die willen, alles komt zoals het komt. Het kost geen energie, is onuitputtelijk, onvermoeibaar, tijdloos, grenzeloos, gedachteloos, dan is het zoals het is. Alleen het nu is er op zo'n moment totdat... het uiteenspat. Zachtjes vermeng ik zo'n ervaring met het denken, wat daardoor de scherpe randjes meer en meer verliest.

Vertrouwen en overgave

Vertrouwen hebben in de ontwikkeling die gaande is, die ontwikkeling die me brengt wat nodig is, die me lessen aanreikt waardoor ik verder groei is er wel. Een stap verder is voor mij de overgave. Mijzelf helemaal overgeven aan de situatie die er is zonder me af te laten leiden door de ruis van buitenaf dat is de kunst. Zuiver blijven vanuit de bron en daar steeds weer naar terugkeren. Ik voel me in die bron zo thuis, maar er is ook dat stukje leven op aarde waar ik dankbaar voor ben, van kan genieten soms met tranen in mijn ogen. Gelukkig kan ik stap voor stap verder gaan. Soms dans ik, soms ren ik en af en toe struikel ik of kom te vallen. Steeds sta ik weer op en ga door met de leerschool van mijn leven en neem de les zoals deze komt.

Groei

Wanneer ik onder de mensen ben springen mijn gedachten regelmatig alle kanten uit. Toch heb ik mensen om mij heen nodig in afwisseling met natuur en stilte. Mensen fascineren me eindeloos en ik vind het bijzonder om te kijken naar het verhaal achter de mens. Welke groei heeft iemand doorgemaakt, welke levens heeft hem of haar verrijkt of welke ontwikkelingen maakt iemand in dit leven door. Er is nog wel onderscheid tussen bloedverwanten, vrienden en andere relaties. Het heeft te maken met betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Wanneer iemand iets overkomt en het betreft een persoon die ik ken, raakt het me anders dan een onbekende. Toch merk ik dat die grens steeds minder scherp wordt. Het heeft te maken met mijn groei naar eenheid toe. Want daar waar we allemaal één zijn, is geen verschil meer tussen een familielid of een onbekende, tussen mijn en dijn, tussen bezit en vrij voelen, tussen uit en thuis. Daar waar we één zijn, zijn geen woorden meer nodig. Er zullen nog diverse poorten zijn, waar ik doorheen ga, om die overgave te ervaren. Dan is alles binnen en buiten mij één, dan ben ik één en één is alles.

Verschillen

Er zijn steeds meer dingen die steeds minder voor me betekenen. Voorbeelden hiervan zijn: vakantie, televisie, tijd en werk. Allemaal ingekaderde woorden die bepaald zijn door mijn cultuur en opvoeding. Ze hebben een functie maar zijn zonder inhoud. Het is een invulling die enorm gevoed wordt door de media. Ik schud me er meer en meer van los en richt me op de essentie van mijn aanwezigheid in dit leven. Daar heb ik stilte en rust voor nodig naast mijn bezigheden om dit leven te kunnen leven. Ik merk dat ik anders kijk naar de contacten met kinderen, vrienden en familie. Ademloos kan de kleurenpracht van bloemen aanschouwen en ontroerd kan ik luisteren naar het gezang van een vogel of het gezoem van een bij. Ik voel dat ik heel dichtbij hun essentie kan zijn en tegelijk sta ik er zover vanaf. En ergens in dat midden van dichtbij en ver weg, komen we bij elkaar en zijn er geen verschillen meer.