Een lied

Bankje in het bos
bladeren vallen naar beneden
gedachten laten los
inzichten worden betreden.

Wat je vanuit rust ziet
is een helder verlangen
een wonderschoon lied
aan dit leven behangen.

Werk en los zijn

Er zijn van die momenten dat het werk me compleet opslokt. Er zijn gewoon opdrachten die af moeten en klussen die gedaan moeten worden. Het is dan niet makkelijk om contact te leggen met mijn innerlijk proces en daar ruimte voor te maken. Het denken overheerst want er moet nog van alles gedaan worden. De nadruk ligt op zo'n moment ook op het moeten en dat is eigenlijk een neerwaarts drukkende spiraal. En dat werk en die klussen heb ik ook weer nodig om in mijn onderhoud te kunnen voorzien en de kosten te betalen van hypotheek, gas, water en licht en om wat eten op de plank te hebben. Soms wil ik alles wel stoppen en overboord gooien om niets meer te hoeven. Gewoon gaan zoals het me ingegeven zou worden, vol vertrouwen dat het wel goed komt. Ooit zal ik los zijn en dat oppakken en ga ik die weg volgen. Ik weet het, alleen weet ik niet wanneer dat moment er is. Dus ploeter ik nu nog even door met werk dat gedaan moet worden.

Smelten

Ik probeer dat wat ik als herinnering meedraag en dat waar ik naar toe getrokken word te onderscheiden. Dan sta ik in het nu moment en voel de prikkels van toen en straks met elkaar stoeien. Een lastige prikkel om van me af te schudden. Het begint met zien en erkennen. Op een gegeven moment zal ik het doorzien en laat ik me niet meer door die prikkels afleiden. Die drie zullen zich met elkaar versmelten en ik kan prikkelloos verder gaan.

Overheen

Wat ik merk als ik voor een situatie sta is dat ik er steeds meer overheen kijk. Ik blijf niet meer stil staan of hangen voor die situatie maar kijk verder wat er achter ligt. En dat biedt ruimte, een enorme wijds gebied waardoor zo'n situatie dan ineens heel nietig wordt. Het lukt me niet altijd om er overheen te kijken. Soms houden oude patronen of gewoontes me juist in een situatie en laat ik me daardoor beïnvloeden. Alles heeft zijn tijd nodig. De ontwikkeling gaat door.

Malle molen

Als een draaimolen waarop paardjes, fietsen en auto's gaat het leven door. In het midden een zuil, bekleed met spiegels. De malle molen draait in een wisselend tempo dag en nacht. Het kan er druk zijn met mensen groot en klein die een plekje zoeken om zich rond te laten draaien. Ik sta erbij en kijk naar de spiegels, waarin het leven dat zich achter mij afspeelt weerspiegeld wordt terwijl mensen in de molen meedraaien. Soms duizeld het me even, maar er zijn ook stille momenten. De wereld spiegelt zich in de malle molen van het leven.

Het is...

Wanneer is iets goed en wanneer is iets niet goed? Wanneer doe je iets goed? Eigenlijk bestaat het woord goed niet. Het heeft geen betekenis, het is een oordeel. Anderen geven een oordeel of iemand geeft een oordeel over zichzelf. Het is altijd goed. Niemand begint aan iets om het niet goed te doen. Je begint aan iets wat uiteindelijk is. Dus tussen goed en niet goed ligt ' het is'. En het is zoals het is. Er hoeft niets na deze woorden te komen. Het is zoals het is, meer niet.

Cowboy

Op dit moment voel ik me een cowboy, op een paard rijdend door de landen en heuvels, met tassen vol ervaringen en inzichten, niet wetend wat ermee te doen. Ik kijk rond en neem waar, herken situaties en omgevingen, ontmoet mensen en luister naar hun overtuigingen. Het denken van het mensbewutzijn en van het wezensbewustzijn vermengt zich. Mijn denkknop kan ik steeds beter aan en uit zetten. Zogenaamde zekerheden mogen overboord. Het is tijd om nog meer te ruimen en filteren tot dat ene wat uiteindelijk overblijft.