Ruimte

Mijn innerlijke ruimte wordt soms ingesnoerd door situaties, mensen en de factor tijd. Het valt niet mee om in de hectiek van zo'n moment voldoende plaats te maken voor de groeiende ontwikkelingen. Het is eigenlijk alsof ik in de file of in de parkeerstand sta. Het schiet niet op en geeft een onbehaaglijk gevoel. Toch weet ik dat die innerlijke ruimte er zelf geen last van heeft. Het denken erover maakt het onrustig.

Ingewikkeld

Baby's worden gewikkeld in doeken of dekentjes en eigenlijk staat dat symbool voor de start van het leven. Wanneer je geboren wordt begint het inwikkelen van de normen en waarden die je meekrijgt vanaf de plek waar je het levenslicht ziet. Dat inwikkelen vormt voor een groot deel de houding en denkwijze in je eerste levensjaren. Op een gegeven moment ontstaat er een bewustzijns inzicht. Dat moment zal voor iedereen in een andere leeftijdfase zijn. Je ervaart een helder contact waarbij de vertikale lijn je geest prikkelt. Dat moment is de start van je bewuste ontwikkeling. Wat ingewikkeld is in de loop der jaren, zal zich geleidelijk aan ontwikkelen. Je gaat je losmaken van alles wat geleerd is. Op onderzoek gaan op kennis en spiritueel niveau, wat weer mede bepaald zal worden door omgevingsfactoren. Het is de groei naar helderheid en zuiver zijn. Uiteindelijk is er de stap naar overgave, de nieuwe verlossing en ben je er: de naakte waarheid.

Grenzen van het leven

In dit bestaan blijft het boeiend om de grenzen van het leven te onderzoeken. Het liefst loop ik op de grens en kijk om mij heen. Die grens wordt steeds dunner. Het is als het balanceren op het scherp van de snede. Om die te ontdekken moet ik er soms overheen gaan. Dat gaat dan met verwondering en verdriet gepaard. Verwondering om hoe schoon het aan die andere kant is en verdriet om alles wat losgelaten dient te worden waar ik min of meer toch aan gehecht ben. Het lukt wel. Beetje bij beetje. Soms abrupt en soms vloeiend. En als ik dan naar mijzelf kijk zie ik mijzelf balanceren. Oefening baart kunst en dat geldt zeker voor deze oefening. Uiteindelijk zal de grens steeds meer vervagen en ontstaat er een zijns toestand waar ik één mee ben. Altijd en eeuwig, zonder begin of eind, zonder angst en zorgen, zonder verleidingen en verlangens, zonder emoties en herinneringen, die ik dan allemaal niet meer nodig heb.

Schoonheid

Wat valt er veel te zien op deze wereld. De kleuren van de herfst, druppels water op bladeren. Stralende zon waar af en toe een wolkenpartij voor drijft. Strelingen van handen. Stenen die waterstromen laten veranderen en bloemen die geuren en kleuren delen. Maar bovenal is de reis die mensen maken in dit leven een schouwspel om te zien. De lessen waar mensen over struikelen en er van leren. Tradities waar mensen zich uit proberen te ontworstelen. Fascinerende gesprekken vanuit een onderzoekende geest. Uitingen van emoties waarin ze vast kunnen zitten. Vastgeroeste overtuigingen die men niet los durft te laten. Ik herken veel van die processen omdat ik er zelf ook doorheen ben gegaan. Het is elke keer weer een opgave om door een proces, een poort heen te gaan. Maar als ik er doorheen ben zie ik een wereld met een adembenemende schoonheid. Soms zou ik er willen blijven. Toch is er dan weer die roep die zegt dat er ook andere dingen gedaan dienen te worden. En ik luister naar dat geroep, omdat ik uiteindelijk verder kom op mijn reis door dit leven met het lessenpakket dat daarbij hoort.

Lesje neutraal

Me neutraal opstellen, zonder vooroordelen, blanco en vandaaruit naar mijzelf en situaties kijken. Dat is de les die ik meekreeg afgelopen zondag. Ik filter mijn woorden, mijn kijk op de wereld en alle ontwikkelingen die gaande zijn met het woord neutraal. Eigenlijk wordt alles er ook wel simpeler door. Ondertussen heb ik wel te maken met de ruis en gruis van mijn omgeving waar ik me steeds meer van los weet te weken. Het voelt als meegaan met de stroom van het water. Soms ligt er een steen, een blad of een tak waar het water zich naar voegt. Er zijn watervallen, kolken en stille wateren en altijd vindt het water weer zijn weg. Het verdampt en slaat neer. Je drinkt het en scheidt het weer uit. Het wordt vervuild en gezuiverd en neemt mee of vermengt zich met alles wat het op zijn weg tegenkomt. Water is neutraal, daar kan ik een voorbeeld aan nemen.

Puzzelstukjes

Als ik terugblik naar de puzzel van mijn leven, klopt elk stukje wat inmiddels is gelegd. Het past en is precies goed. Alles wat in dat puzzelstukje staat gegraveerd en afgebeeld is kloppend en heeft een betekenis, een ervaring die ik meedraag. Er ligt nog een stapeltje met een bonte verzameling puzzelstukjes. Het verhaal van deze puzzel wordt steeds meer zichtbaar. Sommige stukjes worden vaak opgepakt en uitgeprobeerd. Anderen vallen in één keer op zijn plaats. Sommige blijven op de stapel liggen omdat nog niet zichtbaar is waar het hoort. Voordat het juiste stukje geplaatst is, zijn soms wel alle posities tot in den treure uitgeprobeerd. Zo ga ik puzzelend door het leven.

Worstelingen

GGGGGrrrr en dan zijn er van die momenten dat het een worsteling is in dit aards bestaan. Opdrachten die niet vlotten, apparaten die kapot gaan, schoppen tegen beslissingen die genomen dienen te worden, druilerig weer en afspraken die niet worden nagekomen. Dan heb ik het gevoel dat er twee werelden zijn en ik me op dat moment in een wereld begeef waar ik niet wil zijn. Maar ik sta er wel en moet er doorheen. Vermoeiend hoor. Vluchten heeft geen zin dus zet ik mijn schouders eronder wetende dat er achter deze donderwolken weer een heldere blauwe lucht ligt waar ook de zon schijnt.

Veranderingen

Tijden veranderen, mensen veranderen, lichamen veranderen, gedachten veranderen, alles verandert en is in beweging. Daardoor is er ook ontwikkeling en groei. Groei naar elkaar toe, of uit elkaar. Ontwikkeling naar binnen of naar buiten. Juist als ik stilsta en naar de groei en ontwikkeling kijk zie ik die processen heel scherp. Soms tolt het dan om me heen. Een soort wervelwind waarbij ik in het hart van die storm sta. En daar is het stil en heel sereen. Dan weer zijn er momenten dat ik wordt meegetrokken in de wervelwind van het leven. Hoe onstuimig kan het zijn. Uiteindelijk brengt de natuur me altijd weer bij mezelf. Een wandeling door het bos, op blote voeten door het gras, zwemmen in zee, dobberen op een meer of in het donker kijken naar de sterren. Het is een geschenk dat ik onvoorwaardelijk op de natuur terug kan vallen.

De bron

Vandaag stond ik in de zee en het regende. Grenzeloos verlangen naar daar waar de bron ligt. Soms wil ik mijn gedachten ontladen want op de aardse bodem ligt een taak die nog niet af is. Gezuiverd en fris keer ik huiswaarts met zand tussen mijn tenen. Het schuurt nog even door. En ik weet dat als ik na dit leven overga, mijn lichaam verbrand mag worden waarna de as over zee uitgestrooid kan worden. Dan is mijn levenscirkel rond. Het is nog lang niet zo ver. Gelukkig is er die zee om naar toe te gaan om me toch eventjes één te voelen met die bron.

Reis naar binnen

Er is geen begin en er is geen eind. Bij de reis naar binnen is alles goed. Geen oordelen, geen vooroordelen, geen woorden, het is zoals het is. In de stilte ligt alles omsloten. Het is dichtbij maar ik kan het ook zo ongelooflijk ver en als onaantastbaar ervaren. Het is niet moeilijk, maar dat brein wil het kunnen bevatten. Ik laat steeds meer los en het voelt ook losser. Het is als een kluwen kleurrijke draden die uit elkaar gepeuterd gaat worden. Er zitten af een toe ielige zilverdraadjes tussen. Naarmate ik de kleuren meer ontwar zullen ze zich met elkaar verbinden en een stevige zilverdraad vormen. Prachtig toch, maar wel een klus.

Energiestromen

Ze dansen of gieren door mijn lijf, de energiestromen. Heb er nog geen grip op. Ze kunnen me overrompelen en soms knock-out krijgen. Op andere momenten is het een stroom in de dans van het leven. Het is niet de bedoeling een pantser om mij heen te leggen. Ze mogen er zijn die stromen, maar dan liever wat meer overzichtelijk en beheersbaar. Zal wel tijd nodig hebben om hiermee te leren omgaan.

Leven en laten leven

Het is op het moment een afwisseling tussen mijn leven leven of mijn leven laten leven. Er zijn momenten dat ik er met mijn denkhoofd niet ben. Ik leef dan zorgeloos en vol overgave, lijk dan afwezig te zijn en ervaar een soort van oneindigheid en grootsheid die ik niet met woorden uit kan leggen. Het kan een kort moment zijn, maar als ik het langer toelaat is het net alsof ik in een aardse waas leef. Ik ervaar dat wel als het leven in het nu met een omhulsel van stoffelijke verleidingen en verplichtingen.
Wanneer ik me weer onder mijn denkkap voeg wordt mijn leven veel meer bepaald door tijd, door gedachten en door emoties en laat ik mijn leven daardoor leven. Met beiden voel ik me verbonden, het is alleen niet in balans en dat hoop ik op den duur toch wel wat meer te krijgen.