Grenzen van het leven

In dit bestaan blijft het boeiend om de grenzen van het leven te onderzoeken. Het liefst loop ik op de grens en kijk om mij heen. Die grens wordt steeds dunner. Het is als het balanceren op het scherp van de snede. Om die te ontdekken moet ik er soms overheen gaan. Dat gaat dan met verwondering en verdriet gepaard. Verwondering om hoe schoon het aan die andere kant is en verdriet om alles wat losgelaten dient te worden waar ik min of meer toch aan gehecht ben. Het lukt wel. Beetje bij beetje. Soms abrupt en soms vloeiend. En als ik dan naar mijzelf kijk zie ik mijzelf balanceren. Oefening baart kunst en dat geldt zeker voor deze oefening. Uiteindelijk zal de grens steeds meer vervagen en ontstaat er een zijns toestand waar ik één mee ben. Altijd en eeuwig, zonder begin of eind, zonder angst en zorgen, zonder verleidingen en verlangens, zonder emoties en herinneringen, die ik dan allemaal niet meer nodig heb.