Het is op het moment een afwisseling tussen mijn leven leven of mijn leven laten leven. Er zijn momenten dat ik er met mijn denkhoofd niet ben. Ik leef dan zorgeloos en vol overgave, lijk dan afwezig te zijn en ervaar een soort van oneindigheid en grootsheid die ik niet met woorden uit kan leggen. Het kan een kort moment zijn, maar als ik het langer toelaat is het net alsof ik in een aardse waas leef. Ik ervaar dat wel als het leven in het nu met een omhulsel van stoffelijke verleidingen en verplichtingen.
Wanneer ik me weer onder mijn denkkap voeg wordt mijn leven veel meer bepaald door tijd, door gedachten en door emoties en laat ik mijn leven daardoor leven. Met beiden voel ik me verbonden, het is alleen niet in balans en dat hoop ik op den duur toch wel wat meer te krijgen.