Eikenboom

De eikenboom voor het huis laat zijn eikels los. Het zijn er honderden en met enige regelmaat veeg ik de eikels op een hoop. Kinderen maken er poppetjes van met hoedjes en een pijpje in de mond. Elke eikel draagt het begin van een nieuwe boom in zich. Deze eikenboom laat zijn honderden eikels vallen zonder ook maar iets terug te verwachten. Hij gaat mee in de cyclus van de natuur. Wat is de natuur toch een prachtig leermodel. Mensen kunnen ook geven, maar hun ratio plakt er vaak een etiket met verwachtingen of berekeningen aan vast. In de natuur vindt je dat niet, daar ervaar ik een zuiver geven.

Samenhang

Alles in dit leven en ver daarbuiten is verbonden met elkaar. Noem het draden, lijnen of puzzelstukjes. Het is verweven met elkaar die onbenoembare kleine deeltjes en het wordt in stand gehouden door miniscule trillingen. Overal zijn ze aanwezig en voelbaar. Er zijn geen woorden voor. Het is er als een voortdurende beweging en ontwikkelt zich als vanzelfsprekend. Geen scenario, schets of partituur, zonder oordeel of belang. Het gaat door, alsmaar door en ik ben er van nature onderdeel van net als ieder ander. In rust en stilte ervaar ik het en het is werkelijk fascinerend.

Begrepen

Er vallen steeds meer muren en sluiers om mij heen weg wanneer ik kijk naar al het leven op aarde. Dan is het net alsof ik alles versta en begrijp. Helaas word ik niet altijd begrepen. Begrijpen en begrepen worden ervaar ik als grote verschillen. Woorden brengen niet alles over, worden dan niet ontvangen en kaatsen zelfs terug. Ik weet daar niet goed mee om te gaan. Ontroerd of stomverbaasd zie ik het aan en heb op zo'n moment behoefte om in mijzelf te keren. Ik en mijzelf zijn dan genoeg. Wanneer alles voldoende gerijpt is, zal het volgende proces zich aandienen en draag ik uit wat er binnen mijn mogelijkheden ligt.

Veranderingen

Er zijn constante veranderingen in het leven. Grote veranderingen kunnen plaatsvinden door externe omstandigheden zoals een ziekte, een ongeluk of een overlijden. Als je zelf kiest voor een verandering zoals een verhuizing, een dieet, een levensstijl of een andere werkwijze, dan vraagt het in eerste instantie inzet en doorzettingsvermogen. Maar hoe houd je een verandering in stand en hoe deel je een vernieuwde zienswijze met je omgeving? Soms is het nodig contacten af te stoten. Belangrijker is het om in jezelf op zoek te gaan naar de kern die meestal onder een aantal lagen verborgen ligt. Door die lagen heengaan maakt die kern zichtbaar. Dan ermee in contact staan en je ermee versmelten is prachtig. Het is wel een verdomd moeilijk proces om de verandering die je dan ervaren hebt zuiver uit te dragen.

Opruimen

Afgelopen tijd stond in het teken van opruimen. Inmiddels woon ik bijna vier jaar in dit huis met bedrijfsruimte en het is goed om dan het magazijn, de zolder, de schuur en alle hoeken en gaten eens na te lopen om te zien wat er weg kan. En dat is veel, heel veel. Wat krijgt en bewaart een mens een spullen en wat stapelt het zich op. Nu wil ik steeds minder en is het goed om op te ruimen want dat ruimt ook op, in mij. Opruimen betekent ook ordenen en ruimte maken voor de nieuwe ontwikkelingen die zich aankondigen. Een vermoeiend proces om doorheen te gaan. Het is loslaten en verder opengaan, wat met groeipijn gepaard gaat.

Kaders

Als mensen leven in kaders, vastgeroest zitten in patronen en kijken vanuit hun overtuigingen botst het wel eens. Mijn kaders zijn van elastiek en worden steeds weker totdat ze oplossen. Het is boeiend om naar dikke kaders rondom mensen te kijken, maar lastig om er tegenaan te botsen. Soms is dat in een werksituatie of is er een zakelijke conflict. Ik ervaar dan een dikke muur of een prikkeldraad omheining waar niet doorheen te komen is. Die situaties houden me dan meer bezig dan me lief is. Het is een leerproces wat me op dit moment meer tijd kost dan me lief is en waar ik op termijn beter mee om weet te gaan.

Spiegelingen

Alles wat ik doe, alles wat ik beleef, iedereen die ik ontmoet, het zijn allemaal spiegels, waarin ik leermomenten waarneem. Ik kijk vaak in die spiegel die een leermeester voor me is. En ik merk dat ik soms vluchtig in die spiegel kijk en dan weer zeer uitgebreid de situatie bestudeer. Soms weerspiegelen zich herinneringen. Ze mogen er zijn en ik kijk ernaar als een film die voorbij is. Dan weer kijk ik naar de situatie zoals die nu is. De rimpels en grijze haren worden steeds meer zichtbaar als teken van de jaren die ik in mij draag. Het brengt me verder op mijn levenspad. Ze staan symbool voor de inzichten en ontwikkelingen die onderdeel van me zijn. De spiegel weerspiegelt die ik ben in alles wat ik doe, alles wat ik beleef en iedereen die ik ontmoet. Een betere leermeester is er niet.

Dood of levend

En vandaag vroeg ik me af waar leven eindigt en dood begint. Van mensen en dieren is het wel duidelijk. Als het hart en de ademhaling stopt eindigt het leven en treedt de dood in. Wanneer ik vis of vlees eet, eet ik in mijn cultuur dode vis of geslacht vlees. Maar hoe zit het toch met bloemen, planten, groente en fruit? Als ik een bloem pluk is deze nog niet dood. Hij kan nog een poosje op de vaas staan en krijgt soms wortels. Een klaproos houdt het minder lang vol dan een alstroemeria. Als ik een stukje van een plant afhaal kan ik deze stekken en leeft de plant verder. Zaden en vruchten kan ik eten maar ook zaaien. Is een kastanje dood of levend? En als ik sla eet, is het dan levende sla of dode sla? En appels en peren, zijn die dood als ze van de boom vallen, als ik deze op eet of als ze gaan rotten? En bloemkool en bananen en aardappels??? In sommige gevallen is de overgang van leven naar dood niet helemaal duidelijk voor me. Niet dat het belangrijk is, maar het denken houdt zich soms met kinderlijk eenvoudige vragen bezig waar niet gemakkelijk een antwoord op te geven is.