Gisteren was de dag dat de parodontoloog mijn tandvlees onder handen nam.
Een flap operatie waarbij tandplak en ontstekingen verwijderd werden. Noodzakelijk om uitvallende tanden te voorkomen.
Met een flinke verdoving die meer pijn deed dan de behandeling zelf lag ik 1,5 uur onderuit. Geluiden waren hoorbaar, vingers en slangen in mijn mond waren merkbaar. En terwijl ik daar lag was ik in en buiten mijn lichaam. Boeiend om dat zo te ervaren en naar de behandeling te kijken. Er waren momenten dat er allerlei kleuren zichtbaar werden. Ik kon niet herleiden welke kleur bij welk moment paste, daarvoor ging het allemaal te snel.
Het lichaam, het is zo anders om er nu naar te kijken. Zeker als anderen ermee bezig zijn. Ik ben aanwezig en niet aanwezig. Met zorg werd de behandeling uitgevoerd. Na de behandeling ging ik met recepten voor pijnstilling, mondspoeling en antibiotica de deur uit.
Met een opgezette mond ben ik vandaag weer aan de slag. Er zijn momenten dat mijn denken de pijn en verdikking voelt en er zijn momenten dat ik met mijn werkzaamheden bezig ben en ik niets voel. Pijn, wat is pijn, wanneer voel je pijn. Als ik pijn google, lees ik: pijn is een onplezierige sensorische en/of emotionele ervaring veroorzaakt door feitelijke of mogelijke weefselschade.
Ik voel allerlei stromingen in mijn bovenlijf en ervaar dat mijn lichaam hard aan het werk is om het beschadigde deel, het tandvlees te herstellen en de ontsteking uit te bannen. Het is een natuurlijk mechanisme en zit fantastisch in elkaar en is mooi om te ervaren. Daarmee verleg ik mijn aandacht van pijn naar heling.