De draad oppakken

Er is veel gebeurd de afgelopen weken. Het valt niet mee om de draad weer op te pakken. Het voelt alsof ik stuurloos op zee dobber. Geen haven in zicht, alleen, niet wetend welke kant nu op te gaan. Genoeg spitituele en stoffelijke proviand is aanwezig. Maar wat doe je ermee op die stille oceaan. Even rust inlassen. Even geen nieuwe dingen, de emoties laten gaan, ordenen, ruimen en vooral loslaten. Een nieuwe fase breekt aan. Ergens in mij is die poort, het luik en de doorgang naar deze nieuwe periode. Er is geen weg terug, dat hoeft ook niet en ik weet dat ik verder kom dat ik doorga. Laat me maar even dobberen. Ergens vind ik de draad wel dus ik dobber nog even door...