Groei

Wanneer ik onder de mensen ben springen mijn gedachten regelmatig alle kanten uit. Toch heb ik mensen om mij heen nodig in afwisseling met natuur en stilte. Mensen fascineren me eindeloos en ik vind het bijzonder om te kijken naar het verhaal achter de mens. Welke groei heeft iemand doorgemaakt, welke levens heeft hem of haar verrijkt of welke ontwikkelingen maakt iemand in dit leven door. Er is nog wel onderscheid tussen bloedverwanten, vrienden en andere relaties. Het heeft te maken met betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Wanneer iemand iets overkomt en het betreft een persoon die ik ken, raakt het me anders dan een onbekende. Toch merk ik dat die grens steeds minder scherp wordt. Het heeft te maken met mijn groei naar eenheid toe. Want daar waar we allemaal één zijn, is geen verschil meer tussen een familielid of een onbekende, tussen mijn en dijn, tussen bezit en vrij voelen, tussen uit en thuis. Daar waar we één zijn, zijn geen woorden meer nodig. Er zullen nog diverse poorten zijn, waar ik doorheen ga, om die overgave te ervaren. Dan is alles binnen en buiten mij één, dan ben ik één en één is alles.

Verschillen

Er zijn steeds meer dingen die steeds minder voor me betekenen. Voorbeelden hiervan zijn: vakantie, televisie, tijd en werk. Allemaal ingekaderde woorden die bepaald zijn door mijn cultuur en opvoeding. Ze hebben een functie maar zijn zonder inhoud. Het is een invulling die enorm gevoed wordt door de media. Ik schud me er meer en meer van los en richt me op de essentie van mijn aanwezigheid in dit leven. Daar heb ik stilte en rust voor nodig naast mijn bezigheden om dit leven te kunnen leven. Ik merk dat ik anders kijk naar de contacten met kinderen, vrienden en familie. Ademloos kan de kleurenpracht van bloemen aanschouwen en ontroerd kan ik luisteren naar het gezang van een vogel of het gezoem van een bij. Ik voel dat ik heel dichtbij hun essentie kan zijn en tegelijk sta ik er zover vanaf. En ergens in dat midden van dichtbij en ver weg, komen we bij elkaar en zijn er geen verschillen meer.

Aan de zijlijn

Steeds vaker sta ik aan de zijlijn naar het spel van het leven te kijken. Ik zie wat er gebeurt zonder erbij betrokken te raken. Ik weet regelmatig wat er gaat gebeuren voordat het gebeurt. Discussies, conflicten, schelden, liefkozingen, charmes en gezelligheid, ik kan ernaar kijken zonder er onderdeel van te zijn. Ik doe mee en doorzie het spel meer en meer en heb dan ook absoluut niet de behoefte in het speelveld mee te doen. Er openen zich andere luiken en wegen. Ik voel me gesteund en ga voort en kijk aan de zijlijn toe naar het spel van het leven.

Zin en zo

En hoe zit het eigenlijk met zin hebben in, je verplicht voelen tot en gewoon dingen doen. Ik neig steeds meer naar het laatste. Ik doe dat wat op mijn pad komt en soms zijn het klussen of opdrachten die niet zo makkelijk gaan en een andere keer lukt het in een klein moment. En als ik het vanuit het nu doe dan doe ik het gewoon, echter als het denken een rol mee gaat spelen dan wordt er een herinnering of ervaring of visie aan gekoppeld die eigenlijk nergens over gaat. Ingewikkeld wordt het dan om het denken uit te schakelen en het te doen net zoals de bij die de bloem bezoekt en of het dan een prachtige roos in een siertuin is of een witte dovenetel langs de kant van de weg, de bij doet wat hij doet. Net als het mais dat als een klein korreltje begint en in korte tijd een lange spriet met een fascinerende kolf is, het groeit en is zoals het bedoeld is. Wonderschoon om te aanschouwen maar vooral erg leerzaam om tot me te nemen.

Niemandsland

Het is soms net alsof ik in niemandsland ben. Interesses veranderen, televisie kan me nauwelijks meer boeien. Boeken pak ik op en leg ik weer weg. Het liefst ben ik alleen, wandelend door de weilanden en bossen. Er zijn weinig onderwerpen die me nog boeien. Ik zoek en voel het verder in mijzelf. Heus niet makkelijk want de denkkap zit vol met oordelen over mijn nieuwe houding in dit niemandsland. Ik moet er zelf ook wel aan wennen. Ik moet hier doorheen zien te komen, de poort is ergens maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet niet hoelang deze fase nog duurt. Dat is nooit van tevoren te zeggen. Alles heeft zijn rijpingstijd nodig. En dat is voor een bezige bij zoals ik niet makkelijk en dat maakt het tot een noodzakelijk leerproces.

Kiezen

Hoe kies je en wat kies je? Wat bereik je met het maken van een keuze? Er zijn elke dag momenten dat ik een keuze maak. Ik probeer echter zoveel mogelijk te kiezen vanuit mijn eigen kern, mijn binnenste zonder me te laten misleiden door externe factoren. Soms maak ik een bewuste keuze. Er zijn echter steeds meer momenten dat ik niet meer de keuze hoef te maken, maar dat ik weet wat ik ga doen. Dat begint al 's morgens vroeg als niet de wekker bepaald wanneer ik opsta, maar mijn bioritme. Kloktijd bepaalt steeds minder mijn leven. Binnen in mij weet ik steeds duidelijker wat te doen. Natuurlijk heb ik ook te maken met mensen, gedachten en ruis om mij heen, die ik filter zodat ik zo zuiver mogelijk bij mijn kern kan blijven.

Fragiele lijnen

Het evenwicht vinden tussen werk, de taak, contacten en de verdere ontwikkelingen is niet altijd even makkelijk. Er zijn werkzaamheden die ik doe om brood op de plank te krijgen en te kunnen wonen. Er is een taak die ik ervaar en waar ik me voor in wil zetten. Er zijn contacten met vrienden,familie en zakenrelaties. En er is stilte die ik nodig heb voor mijn verdere ontwikkelingen. En als het een drukke periode is en ik de tijd neem om te gaan wandelen duurt het wel even voordat ik los ben van al die ruis die mij afleid van de stilte. En juist de stilte heb ik nodig om de lijn naar binnen te voelen en steviger te maken. Ik ervaar dat er meer lijnen naar buiten losgelaten en doorgeknipt worden. Behoeftes veranderen, waarnemingen zijn intenser en er is steeds minder van belang. Het is zoals het is. Er is een bewuste afwisseling tussen meer alleen willen zijn en het onderhouden van contacten. Uiteindelijk zal dat de fragiele lijnen versterken.