Kattengat

Dit jaar was er weer een drang of beter gezegd een roep om terug te gaan naar het Kattengat. Verstilling, herkenning, heimwee, verbazing en onbeschrijflijke schoonheid daar werd ik mee vervuld. En ergens lag er een gespleten steen, symboliserend mijn stoffelijke en wezenlijke kant die op elkaar passen. Ze hebben ieder hun authentieke vorm. Samen vormen ze een eenheid. Die steen ligt buiten op tafel en neem ik soms in mijn hand en begeleid me verder op pad. Deze reis werd me duidelijk, dat als dit stoffelijke leven afgelopen is, mijn lichaam verbrand mag worden. De as mag verstrooid worden over het Kattengat. Dan vloeien wezen en stof ook symbolisch over in elkaar, zolang nodig is. Ik weet hoe lang ik nog heb te gaan.

Los en vast

Soms wil ik dingen loslaten. Werkzaamheden, contacten of plannen. En als ik dan op het punt sta het besluit te nemen wordt er stevig aan me getrokken waardoor het voelt alsof ik het niet moet doen. Opdrachten, verzoeken of ideeën voeren ineens weer de boventoon, eisen mijn aandacht en slokken mijn gedachten op. Dan blijf ik maar de koers volgen die er was. Blijkbaar is dat het spoor wat voor me uitgestippeld is, ook al heb ik er geen verklaring voor.

Stiller

Het wordt stiller in mij. Wat buiten mij is koppel ik los van wat in mij is. Ik heb stilte nodig om tot inzicht en rust te komen. Zeker met alle ruis en hectiek om mij heen. Heb steeds meer de neiging om alles los te laten terwijl het juist drukker en drukker wordt. En wat zou ik ook zonder werk moeten. Inspiratie is er niet echt op het moment. Het voelt leeg en het is goed om stiller te zijn.

Oud en nieuw

En zo is het een kalenderjaar verder, 365 dagen, 52 weken, samen met heel veel ademtochten, gedachten, inzichten, contacten en ontwikkelingen. Maar ook loslaten hoort erbij om ruimte te maken voor nieuwe stappen op het levenspad. Oud komt eigenlijk samen met nieuw in het nu moment. Kijken naar wat geweest is of wat te doen staat versmelten in het wezensbewustzijn waar tijd geen rol speelt. Als ik op reis ben kan ik me makkelijker met het nu verbinden en me overgeven aan dat wat is. Een mooie ervaring om mee te nemen en in mijn werkperiode te integreren.

Gespleten

Verleden, nu en toekomst. Hoe sterk kan je voelen dat je in ontwikkeling bent en dat je die verandering ervaart terwijl je ook duidelijk voelt dat je omgeving aan je trekt. Gespleten heet dat gevoel en daar tussenin bevind ik mij. Ik kijk ernaar en laat me soms door het verlangen naar dat wat ik ken en dat wat komen gaat opjagen. Ik zie wat ik doe alleen is het nieuwe soms nog te nieuw, te onduidelijk en val ik nog even terug op dat wat ik ken terwijl dat ook steeds minder aantrekkelijk word.

Nieuwe vormen

Geleidelijk aan smelten gewoontes, houdingen en patronen die aan mij verbonden zijn. Dat merk ik aan de reacties van mensen om mij heen. Energie wordt gedeeld en ontvangen. Ik ben me er nog niet altijd bewust van wat en hoe ik het doe. Dat zal nog groeien. Welke nieuwe vormen er tevoorschijn komen na helemaal te zijn gesmolten dat is me nog niet duidelijk. Die zal ik wel herkennen op het moment dat alles voldoende gerijpt is.

Knappe koppen

En steeds weer wordt er wat nieuws ontdekt door knappe koppen. Jarenlang wordt er gestudeerd op teksten en feiten en daarop baseert men weer wat nieuws. En dat nieuws is na een tijdje weer oud nieuws want men ontdekt weer wat nieuws. Wetenschappers zijn mensen die vanuit het denken iets beweren. Het bepaald veel want men richt zich op cijfers en feiten en neemt daarop beslissingen. Een raar fenomeen eigenlijk waar men veel van af laat hangen door een grote groep mensen die beslissingen nemen. Ze voelen zich door wetenschappelijk gebaseerde feiten gesteund. Eigenlijk wel heel jammer dat men het daar van af laat hangen. Er is ook zo iets als innerlijke wijsheid waar je naar kunt leren luisteren en die je veel verder brengt op het pad van bewustzijns ontwikkeling.