Zuiveren

Rillingen en trillingen voel ik door het lijf gaan. Het is alsof er iets uitgedreven wordt wat ik vertaal als het zuiveren. Ook beelden van uiteenlopende ervaringen komen los van hun emoties en hebben geen betekenis meer. Luiken staan open, muren vallen weg. Er is een universele eenheid die ik graag in rust en stilte aanschouw.

Oneindigheid

Grenzen vervagen, beperkingen lossen op, er is een zee van ruimte. Ik weet er nog niet zo goed mee om te gaan. Het zal zich verder ontwikkelen op een manier zoals bij mij past. Leven in oneindigheid daar zijn geen woorden voor.

Verzilveren

Hallo zilveren zee. Hier ben ik dan. Als blauw visje zwem ik onwennig in je rond. Ik schakel van stof naar zee en van zee naar stof. Adembenemend...

Nieuwe jas

Bij de verdere stappen hoort ook het verteren en loslaten van stoffelijke waarden. Ze hebben hun functie gehad en het voelt als vervellen, alsof je een jas uitdoet. Het loslaten van een laag die leger en holler wordt. Ik kan er soms met emotie naar kijken omdat het me ook heeft gebracht waar ik nu ben. De nieuwe laag ligt te wachten. Eens zal die passen zoals een warme jas om me heen.

Kattengat

Dit jaar was er weer een drang of beter gezegd een roep om terug te gaan naar het Kattengat. Verstilling, herkenning, heimwee, verbazing en onbeschrijflijke schoonheid daar werd ik mee vervuld. En ergens lag er een gespleten steen, symboliserend mijn stoffelijke en wezenlijke kant die op elkaar passen. Ze hebben ieder hun authentieke vorm. Samen vormen ze een eenheid. Die steen ligt buiten op tafel en neem ik soms in mijn hand en begeleid me verder op pad. Deze reis werd me duidelijk, dat als dit stoffelijke leven afgelopen is, mijn lichaam verbrand mag worden. De as mag verstrooid worden over het Kattengat. Dan vloeien wezen en stof ook symbolisch over in elkaar, zolang nodig is. Ik weet hoe lang ik nog heb te gaan.

Los en vast

Soms wil ik dingen loslaten. Werkzaamheden, contacten of plannen. En als ik dan op het punt sta het besluit te nemen wordt er stevig aan me getrokken waardoor het voelt alsof ik het niet moet doen. Opdrachten, verzoeken of ideeën voeren ineens weer de boventoon, eisen mijn aandacht en slokken mijn gedachten op. Dan blijf ik maar de koers volgen die er was. Blijkbaar is dat het spoor wat voor me uitgestippeld is, ook al heb ik er geen verklaring voor.

Stiller

Het wordt stiller in mij. Wat buiten mij is koppel ik los van wat in mij is. Ik heb stilte nodig om tot inzicht en rust te komen. Zeker met alle ruis en hectiek om mij heen. Heb steeds meer de neiging om alles los te laten terwijl het juist drukker en drukker wordt. En wat zou ik ook zonder werk moeten. Inspiratie is er niet echt op het moment. Het voelt leeg en het is goed om stiller te zijn.